Neden bir şeyler yazma ihtiyacı duyuyorum bilmiyorum. Aslında yazdıklarım iyi mi geliyor kötü mü onu da bilmiyorum. Bunları kime yazıyorum o da belirsiz. Yazmak istediğim, söylemek, haykırmak istediğim çok fazla şey olsa da içimden geçenleri yazmaya kalktığımda kendimi çok ezik hissediyorum. Her gün giden birinin arkasından bakar konumdayım ve hayatına devam eden birine karşı kendimi çok yenik hissediyorum. İki kişinin yaşadığı bir şeyin tek acısını, üzüntüsünü çeken neden ben oluyorum diye bir yükselme geliyor. Benim için hiç kolay değil. İlk başta kızdığım şeyleri bile sindirir  oldum yavaş yavaş. Özlem o kadar ağır basıyor ki. Geride bırak,geçecek falan filan falan filan falan... Benim de milyon kez insanlara söylediğim, çevremdekilerin de bana söylediği cümleler. Keşke geçse gerçekten. Her geçen gün sevgimin altında daha çok eziliyorum. Belki de sevilmemenin o da olabilir bilmiyorum. İnsanın sürekli hani çok seviyordun, hani hep birlikte olacaktık, hani biz birbirimizsiz yapamazdık falan diyesi geliyor. Şimdi dile kolay gibi ama bana zor 4.5 hadi yuvarlayalım 5 yıl. Nerden unutmaya başlayacaksın ki ? Mümkün değil sanki. Bir de çok aşıktım. Hala da öyle. Başkalarına bu kadar kolay kucak açması benden böyle kolay vazgeçmesi ağrıma gidiyor. İnsanın aklından geçenlere kendisi şok oluyor. Yahu terk edilmişsin işte adam tek seferde silip atmış sen neye üzülüyorsun ki ? Evet sana o cümleleri kuran, seni öpen, sana sarılan oydu evet evet ama bak o seni kaybetmekten hiç korkmadı. Hala daha kendimi onunla hissediyorum. Bu çok zor geliyor. Yatağımı toplarken bile sorgulama halinde oluyorum. Neden yaptı ki bunu diye. Allahım tam şu an yine çöktü üstüme vallahi bunun altından kalkamayacakmış gibi oluyorum işte. Nefes çıkmıyor insandan. Sarılmayı,öpmeyi, gözlerine bakmayı,onu sevmeyi çok seviyorum ben nasıl özlüyorum nasıl. Ne umutların içinde koşuyorum şimdi. Elden de bir şey gelmiyor ki o gitmiş. Ne yapcaksın. Bacakların tutsan, paçasına yapışsan yine gidecek belli. Ama yoooo insan bunu kabullenemiyor işte. Sanırım bir anda bu kadar üzülmemek için beyin kendi kendimizi kandırmamıza epey yardımcı oluyor. Bir ton palavrayla, umutlarla gün içinde vakit geçirmeye çalışıyorsun. Mutlu sonla biten hikayeler falan geçiyor aklından.