İnsan bazı anlarda bazı şeylerin, kişilerin ve tercihlerin doğru olduğunu derinlerde bir yerlerden hissedebiliyor. 12 Haziran 2022 tarihinde karşıdan karşıya geçerken suda ıslanmamam için yapılan ince bir fedakarlık benim bu yazıyı yazmama sebep olmakla kalmayıp bana cok yoğun duygular hissettirdi. 

Bugün şehir değiştirip uzun süredir yaşamadığım bir yere geldim. Farklı evlere dağılmak gece ve gündüzün hissettirdikleri bile beni düşünmeye itiyor. Geleceği düşünmeyip anı yaşamak için çok uzun yıllar çaba sarf ettim. Şu anda kalmayı öğrendim derken yaptığım planlar yine geleceğe doğru evrildi. İleriyi düşünmek bu zamana kadar beni hep rahatsız edip üzdüğü için şu an ne yapmalıyım bilmiyorum. 

Duygusal bir dönemimden geçiyorum ve o kadar çok uykum var ki cümleleri bile toparlayamıyorum. Bazı anlarda kendimi suçlayacak bir şeyler illa ki buluyorum. Daha az kavga edebilirdiniz, böyle yapabilirdin, şunu değerlendirebilirdin… geçmiş bitmiş şeyler için sanki kaybım varmış gibi, daha fazlasını yapabilirmişim gibi hayıflanmaların icinde kayboluyorum. Yavaş yavaş buna engel olmazsam kötü bir döneme gireceğim biliyorum. Bir şeylere çok kapılıyorum yine kendi kendimi yoruyorum. Çok çabalıyorum ama ne için bilmiyorum. Yaşamayı seviyorum ve anın tadını cıkarabilmek icin bunları kafamdan atmayı tercih ediyorum. Alıştığım düzenden cıkmakta her zaman cok zorlanıyorum. Kendi içimde bazı duygularımı olgunlaştırmaya calısıyorum. Yazmaya, içimi dökmeye ihtiyaç duyuyorum. Bembeyaz bir sayfanın bazen en iyi arkadaşım olacağını biliyorum. Kaygılarım arttığında kafamdan yüzlerce mektup yağıyor hangi birini açıp okuyacağım bilmiyorum. Mutlu olmak, huzurlu olmak, kaygılarımdan arınmak istiyorum. Evrenin bana her şeyi kolaylıkla getireceğini biliyorum, inanıyorum. 🤌🏻 

7.02.2022 

04:11

Pazarı pazartesiye bağlayan gece.

   Yıllarca büyümek istedik. Olgun olmak, şık kıyafetler giymek, makyaj yapmak, daha farklı aktiviteler yapmak, daha çok meşgul olmak...Bilmiyordum bunları isterken beni nelerin beklediğini.

Ne kadar masum olduğumu bilmiyordum. Ne kadar güler yüzlü olduğumun farkında değildim, ne kadar çok eğlendiğimin, mutluluklarımın ne kadar çok olduğunun, herkese yetecek kadar sevgimin olduğunun hiçbirinin farkında değildim. Nefret sandığım şeyin gerçek bir nefret olmadığının, hayatımın geri kalanına şekil verecek deneyimler edindiğimin farkında değildim. İleride beni bekleyen hayatın ne kadar yıpratıcı, insanların ne kadar kırıcı, kararların çok zor olduğunun, sonsuz seçenekli yolların, duyguların ağır olduğundan habersizdim. 

Yaşam kaygısının ne olduğunu bilmiyordum. Bazı kararların dönüşünün çok zor olduğunu, büyük pişmanlıkları, büyük başarıları bilmiyordum. Her şeyden uzak sadece mutluydum. Her günüm bir diğerinden daha mutluydu. Kavgalar, sinir anları çok çok temizdi. Daha yapıcı, daha yaratıcı, daha güzeldik. 

Büyüdükçe Dorian Gray'in portresine dönüştük. Yaşlandık, çirkinleştik, günahlarla dolduk, korku verdik, kin tuttuk, nefret saçtık, şeytan olduk...Ama her geçen gün bunları örtmek için daha farklı yollara bulaştık. Çirkinliğimizi kapattık güzelleştik, şeytanlığımıza kılıf uydurduk günahlardan kurtulduk, korkuları bastırdık güven verdik...

Eğlenmeyi, gülmeyi, içten yaşamayı, kendimiz gibi olmayı, değer görmeyi, sevgiyi, tutkuyu unuttuk. Güzel olan her şeyi yaş aldıkça azalttık. Gittikçe insanın özünü bulduk. Sarıldık. Kendimize sonsuz kutular açtık her bir kutuya bir şeyler sakladık. 

Acı deneyimlerimiz olmamıştı, üzüntünün uçurumunda durmamıştık belki de. Yüzdüğümüz sular hep güvenli kıyılardı, açılmanın hevesiyle büyüdük. Uzakların güzel olduğuna inandık. Kendi kulaçlarımızda boğulduk. Yara aldık, yara verdik, acımadık, acınacak halde bulunduk. Biz ne yaşadıysak yıllarca geri dönüp hiç bakmadık. Bütün duyguların en temiz halini geçmişimizde sakladık. 

Kırgınım bu gece, mutsuzum, incitildim, saygısızlık gördüm, yara aldım. Unutamayacağım sözler işittim. Üzüntünün uçurumunda oturuyorum bu gece. Tenime soğuk bir rüzgarın estiğini, üzerimde beni sıcak tutacak hiçbir şeyin olmadığını, içimdeki korkuyu hissediyorum. Güvenli dağımın bir anda uçuruma dönüştüğünü hissediyorum. Bu gece üzgünüm ben çünkü bu uçurumdan ne ileri ne geri gidemiyorum. Gülmek nedir bilmiyormuşçasına ağlamak istiyorum bu gece. Rüzgar estikçe üzüntümü götürsün istiyorum. Geçen saatler içimdeki korkuyu alsın. Üzüntünün uçurumundan güvenli dağıma dönmek istiyorum. Yazıyorum bu gece çünkü yazmazsam ölecekmişim gibi hissediyorum. Taşıyorum yine, dökülüyorum kelimelere. Hissediyorum bu gece, hiç esmeyen rüzgarı, boşluğa doğru ayaklarımı salladığımı biliyorum, ellerimin bu taşta oturmaktan iz olduğunu, canımın acısını rüzgara bıraktığımı biliyorum. Bunların hiçbirini bu koltukta böylece yazmıyorum. Anımsıyorum ben kaybolduğum anı.