Tüplü televizyon devrin icadı!

 Herkese ve kendime merhaba! Önce yazımın başlığından bahsederek bir giriş yapayım. Yaşlandıkça diye söze girmek istesem de hali hazırda genç bir hanımefendi olduğum için (:D) yaşlandıkça demeye ellerim gitmedi. 

Aklımın ermediği zamanlarda anneannemle oturup konuştuğumda bana hep eskilerden bahseder, öve öve bitiremezdi. Yaşım ne kadar ilerlediyse de ben onun övdüklerini pek sevemedim ya olsun! İşin özünü anladım.

Biraz büyüdüm bu defa da annemlerden duymaya başladım ‘o eski günler’ cümlesini. Yahu teknoloji gelişmemiş, gelenek görenek bir tuhaf, okuma yazma oranı bile ne düşük! Nesi güzeldi o zamanların? Diye sormadan edemiyor insan.

Diyeceğim o ki şimdilerde kendimden 10-12 yaş civarı küçük kardeşlerimi görünce benim de dilime dolanıveriyor o eski zaman sözleri. Yazıya başlamadan hemen önce beni lise yıllarıma götüren bir videoyla karşı karşıya gelince içimi garip bir özlem kapladı. Durdum düşündüm, oldu mu o kadar ya, ben de artık geçmişe tarif edilemez bir özlem duyacak yaşa geldim mi?

Eskilerde ne vardı biliyor musunuz? Neşe,mutluluk,kaygısız günler vardı. Sohbet,arkadaş,samimiyet vardı. Herkesin mazisi benzer duygularla bezeli. Yaş ilerledikçe de problemlerin ardı arkası kesilmiyor. Tabii bizim devirde kaygı ve stres yaşı epey düştüğü için şimdi neredeyse liseli çocuklar ilkokul yıllarına özlem duyuyor! 

Diyeceğim o ki, zaman çabuk geçiyor ve herkes mazisinde bir şeyleri özlüyor. Benim çocuklarım da bana diyecek sizin gelişmiş dediğiniz teknoloji bunlar mıydı ahahha neyini özlüyorsun?! Diye. 

Uyumam gereken bir zaman diliminde garip düşüncelere daldım. Saat 03.04 bu da böyle bir deneme.

Nisan ve mayıs aylarında hayatımda değişiklikler oldu. Bir sayfayı kapattım ve bir şekilde yeni sayfalar açtım. Mutluluğumun tadını mı çıkartıyorum yoksa bir yanılgının icinde miyim anlamaya calıstığım günlerden geçtim. Tam bir şeylere alışıyorum derken kafam karışmaya başladı ve bum!

Bizim yaptığımız planların gerçekleşme ihtimalinin hiç de keskin bir şekilde %50 - %50 olmadığını her daim ya da en azından ara ara hatırlamak gerekiyormuş… 

İleriye dönük planlar yaparken bizim dahil olmadığımız hikayelerde bazı kelebekler kanat çırpıyor ve biz rüzgarından etkileniyoruz. Hayat bizler için kanat çırparken rüzgarını hissetmemek mümkün olmuyor. Aslında umutsuzluğa kapılmak icin müsait bir döngü gibi görünse de bir şeylerin bir yerlerde iyi anlara kanat çırpma ihtimali de mutlu edici.

Hikayenizde kötü giden bölümlerdeyseniz belirsizlik ve ihtimaller çok korkutucu olabiliyor. Hatta benim için genelde bitmek bilmeyen kabuslara ve sabah sancılarına dönüşüyor. Ama nispeten hayatın iyi davrandığı sayfalardaysanız hayal ettiğiniz günler akşam üstü dinlendirici bir yürüyüş etkisi yapıyor.

Gönlümden geçenin en güzel en dertsiz, en mutlu ve kolay şekilde beni bulmasına niyet ediyorum, inanıyorum, olduuu biliyorum!!!!

Hayallerim çok kolay ve çok kolay bir şekilde onları yaşayacağım. Çok az kaldı. 

Hayat seni seviyorum, ben nazik ve duygu yüklü bir insanım. Sen de beni sev ve bana iyi davran. Mutluluk benim için gerçekleşmesi kolay şeylerde. Yapabiliriz bence ✨🫶🏻

 Kafamın içi sürekli düşünceli. Mükemmelliyetçi olmaktan her zaman uzak olmaya çalıştım. Hayatımın bir noktasında kendimle ilgili konularda mükemmelliğin hep dışına çıktım. Bir şey mi döküldü, bir şey mi kırıldı, bir şey mi söyledi, yanlış mı yapıldı..tamam. Ama kendi hareketlerim doğrultusunda sanırım mükemmel olmayı zorluyorum. Acaba alındı mı? Kırıldı mı? Öylesi mi doğru böylesi mi? Kendime neredeyse hiçbir konuda hata payı vermiyorum. Yanlış yapmak benim hakkım değilmiş gibi. Kendime böyle bir hakkım olduğunu hatırlattığımda rahatlıyorum. Ben yanlış olayım ya bu defa da. Ben de her zaman doğrusunu düşünemem ki. Sihirli bir değnek olsa da düşünmeyi bana durdursa, kafama göre dönse devran diye düşünürken bunun benim elimde olduğunu hatırladım bir anda. Sihirli değneğe ne gerek var yaşa gelişine. Anı yaşadığım anda yaşayamadıklarım sorun olabilir. Bazı şeyler yanlış gidebilir. Hatalar yapılabilir. Yapabilirim. Yapacağım. 

Herkese merhaba! Sevgili blogger ailem. Burayı ne kadar çok seviyorum...Eskisi gibi yazmıyorum,okuyamıyorum ama zaman zaman kafamdan blog yazıları geçiriyorum, zihnimden bir şeyler yazıyorum :)) 

Amacın etkileşim değil dostluk ve güzel sohbetler olduğu bu yerde bir şeyler paylaşabilmenin güzel hissiyatını yaşıyorum şu an. Umarım daha sık yazdığım,okuduğum bir yıl olur. 

Mart ayına kafamda biraz farklı düşüncelerle girdim. İşle alakalı yeni düşünceler düştü zihnime. Şu an onları değerlendiriyorum. Mart ayını güzel değerlendirmeyi planlıyorum. Umarım her şeyin yolunda gittiği bir ay olur. 2024 yılına ne ara girdik de marta geldik inanamıyorum...

Bu ay için kendime ilk hedef yaptığım işi bir üst segmente taşıyıp o alanda kendimi eğitmek. Bunun için kendime 1 Nisana kadar süre verdim. Bu süreçte eski yoğun günlerimdeki gibi çalışmayı planlıyorum. Tabii fizik tedavilik olmamaya çalışarak :))) 

Bu ay gitmek istediğim 1 Müzeye gitmeyi 
En az 2 tane dolu dolu film izlemeyi
En az 1 defa tiyatro,sinema,stand up gibi bir etkinliğe katılmayı hedefliyorum.

Çok mini minicik hedefler koydum kendime. Hepsini bu ay gerçekleştirebilirsem değmeyin keyfime. Özellikle şu iş kısmını çok uzun zamandır erteliyorum onu halledersem süper!

Hepimiz için çoook güzel bir ay olsun! Düğümler çözülsün,dertler hallolsun,içler rahatlasın,gönlümüze ve hanemize aşk,huzur,mutluluk,para dolsun. 

Herkese ve kendime merhaba! 2023 yılının da son iki gününe adım atmış bulunmaktayız. 20223 yılının benim için nasıl geçtiğini ve yeni yıldan neler beklediğimi değerlendirmeye çalışacağım. 2023 yılından da bir anı bırakmak istedim buraya :) 

2023 yılı ilk gecesi benim için kötü sayılmayan ama asla iyi denilemeyecek bir yılbaşıyla geçti iki arkadaşımla beraber. En azından yalnız ya da olmak istemediğim bir yerde değildi bu açıdan mutluyum. Günün erken saatlerinde başka arkadaşlarımla görüşüp yeni yıl heyecanlarımızı paylaşmıştık. Yılın ilk iki ayı nispeten rahat ve güzel geçse de hepimizi sarsan 6 Şubat depreminden sonra hepimizin hayatları bambaşka bir yöne evrildi. Depremden direkt etkilenmedim veya akrabalarım,yakın arkadaşlarım depremzede değillerdi ama yaşanan her şey herkes gibi beni de çok üzdü. 

Mart ayında çok güzel bir doğum günü kutlaması geçirdim. Arkadaşlarımla çok eğlenip çok güldüğüm bir gün oldu. Genellikle sürprizleri anladığım için sevdiklerimin sürpriz için biraz çabalaması gerekti :) 

Nisan ayında yani doğum günümden tam olarak bir ay sonra biricik sevgilimin doğum günü vardı. Günlerce doğum günü pastasına özenmiş olsam da, pastayı teslim aldıktan beş dakika sonra yolda giderken pastanın üstünü bozdum ahahaha. Güzel bir yerde piknik,pasta eğlencesi akşam da bir mekana gideriz diye plan yapılmıştı. Piknik alanına gittiğimizde yer bulamama gibi durumlar yaşasak da yanımda her yerde her şekilde eğlenebileceğim insanlar olduğu için çok şanslıydım asla üzülmedim veya gerilmedim. Geceyi de yine güzel bir eğlenceyle kapattık. 

Mayıs ayı artık daha sıcak havaların, daha çok gezmelerin başladığı ve ülke olarak seçime gittiğimiz bir aydı. Acaba sonuç ne olacak diye hepimiz merakla beklediğimiz bir mayıs ayı süreci geçirdik. Mayısın ikinci haftasından sonra şehir değiştirdim ve arkadaşlarımın yanına gittim. Birkaç sene yaşadığım o şehirde tekrar vakit geçirmek çok keyifliydi. Stresli,uykusuz ama garip bir şekilde keyifli geçen bir aydı benim için.

Haziran ayının ikinci haftasına kadar yoğun stres ve hüzünlü bir eğlence dönemi yaşadım. Sevdiğim insanları bir daha ne zaman göreceğim belli olmayan bir şekilde uğurlamam gerekiyordu. İkinci haftasından sonra evime geri döndüm ve yakın arkadaşlarımdan birinin düğününe katıldım. 

Temmuz ayında geçici bir çalışma süreci yaşandı. Şehir dışında günübirlik bir gezinti haricinde galerime girip baktığımda her  zamankinden farklı bir aktivite görmüyorum düz bir temmuz ayı geçirmişim.

Ağustos ayının son günlere kadar yine monoton geçse de sonunda İstanbulda bir düğüne katıldım. Sonrasında da çok çok kısa bir tatil yaptım ama benim için çok özel ve güzeldi. Çok ihtiyacım olan bir tatildi. 

Eylül-Ekim-Kasım-Aralık aylarında doğum günleri,yeni bir işe başlama, şehir dışına gidip gelme ve hayatımı etkileyen problemlerle boğuştum. 2023 yılının son ayları beni uzun vadede etkileyecek kötü şeylere maruz bıraktı. Çok öfkeliyim,çok üzgünüm,çok sinirliyim. Kaderime, hayata her şeye sinirliyim. Ama bu başka bir günlüğün konusu olsun. Çünkü içinden çıkamayacağım kadar üzücü ve uzun. 

♥Dönüp baktığım zaman monoton ve belli bir eşiği geçmeyecek seviyede keyif alabildiğim bir yıl olduğunu görüyorum. Yeni heyecanlar yeni şeyler ya da hayallerimi süsleyip de elde ettiğim tatminler yaşamadım pek fazla. Hayalini kurduğum ve uğruna çok acılı fedakarlıklar yapmam gerekebilecek baska şeyler var ve yeni senenin bunları bana getirmesini diliyorum. 

♥Umarım bu sene kendi evime çıktığım,evlenme süreci için iyi adımlar atabildiğim, iyi para kazandığım ve özgür olduğum bir sene olur. Benim tüm dileklerimin, hayallerimin altında en çok da özgür/rahat bir yaşam var. Bu sene benim yılım olsun artık kırılmayan o düzeni kırabileyim. Hayat lütfen bu sene benim için iyi anlamda bir sıçrama yaşansın. Lütfen. 

 

 

       

Hüzünlendiğimizde,sevindiğimizde veya korktuğumuzda kendi içimizde benzer eylerimleri tekrarladığımızın farkında mısınız? 

Yıllar içinde ne zaman içinden çıkamadığım bir üzüntü yaşasam, hafif korkuyla karışık o depresif ruh halini uyuyarak ve resim yaparak atlatmaya çalışıyorum. Uykunun kaçış, resmin yaşayış olduğu bu ikilem sanki hayatımın düğümlerine makas atmaya çalışmak gibi. 

Uykunun veya benzer eylemlerin henüz bir şey çözdüğünü göremesem de, ilerlemek zorunda olan bu zamanı değerlendirmek için mecburi bir eylem yaratmak gerekiyorsa uyumak aralarında en kolay seçim denebilir. 

Yıllarca yaşamışım da her doğum gününde, her hüznümde, her başarımda, mutluluğumda bu fırtınaya bir şeyler biriktirmişim gibi. Sanki hayatımın bundan sonrası için gereken ne varsa o rüzgara vermişim, şu an fırtınanın beni içinden nelerle beraber savuracağını bekliyormuşum gibi. Ben sanki hep bu zaman için nefes almışım da hazırlanmam gereken tek sınav buymuş gibi.

Bu zamana kadar acı çektiğim, uyuyamadığım ne varsa bu günlerin yanında ufak sinsi bir sızıymış gibi. İnsanın geçmiş dertlerini onca uğraş ve deneyim sonrası küçümsemesi ne kadar da kolay oluyor! Kitaptaki,dizideki,filmdeki baş rollere hep zor bir eşik ve eşikten sonra mutlu bir hayat atfediliyor da bizler niye bu eşiklerden sonra mutluluk olacağından yüzde yüz emin olamıyoruz? Hayır bana kalsa böyle bir eşik zaten yok sağım solum mutluluk ancak insan kaderin bağıyla bağlı olduklarına söz geçiremiyor ve engelleyemiyor. 

Güya tek başımıza gelip tek başımıza gidiyoruz bu dünyadan. Oysa bağlı olduklarımız sebebiyle yaşayamadığımız neler var sırtımızda. Yine senaryolarda gördüğümüz ölüme yakın insanlara verilen o binlerce seçenek ve şans var ya. Yaşarken neden verilmiyor. Gitmeye yakın son bir dilek kadar mı hakkımız var bu dünyada, bu insanlarda! 

Yaşamak için tek bir şansımız varken el birliğiyle buna engel insan duvarları örünüyor. Kimlerin duvarında duruyoruz ya da bizim duvarımızda kimler var çarpınca anlıyoruz. İyi bir insan  olmaya çalışmak ve bu gayeyle yaşamak gerçekten bize de iyilik ve mutluluk getirir mi? Yoksa ben polyannacılık oynadım da boşa mı kandırdım kendimi. İyi- kötü terazisinde değil de şansa mı işliyor acaba mevzular. 

Kaderin cilvesi mi yoksa çilesi mi.. nedir bu midemi bulandıran şey?

Kör düğümlere makas atarsak çözemeden halletmiş sayılamayız ki, çaresizliğe de çare yok.

Derdi veren dermanı içimize mi saklar dışarı mı koyar? Dermanı içinde bulamayan kimde arasın da bulsun?