Tüplü televizyon devrin icadı!

 Herkese ve kendime merhaba! Önce yazımın başlığından bahsederek bir giriş yapayım. Yaşlandıkça diye söze girmek istesem de hali hazırda genç bir hanımefendi olduğum için (:D) yaşlandıkça demeye ellerim gitmedi. 

Aklımın ermediği zamanlarda anneannemle oturup konuştuğumda bana hep eskilerden bahseder, öve öve bitiremezdi. Yaşım ne kadar ilerlediyse de ben onun övdüklerini pek sevemedim ya olsun! İşin özünü anladım.

Biraz büyüdüm bu defa da annemlerden duymaya başladım ‘o eski günler’ cümlesini. Yahu teknoloji gelişmemiş, gelenek görenek bir tuhaf, okuma yazma oranı bile ne düşük! Nesi güzeldi o zamanların? Diye sormadan edemiyor insan.

Diyeceğim o ki şimdilerde kendimden 10-12 yaş civarı küçük kardeşlerimi görünce benim de dilime dolanıveriyor o eski zaman sözleri. Yazıya başlamadan hemen önce beni lise yıllarıma götüren bir videoyla karşı karşıya gelince içimi garip bir özlem kapladı. Durdum düşündüm, oldu mu o kadar ya, ben de artık geçmişe tarif edilemez bir özlem duyacak yaşa geldim mi?

Eskilerde ne vardı biliyor musunuz? Neşe,mutluluk,kaygısız günler vardı. Sohbet,arkadaş,samimiyet vardı. Herkesin mazisi benzer duygularla bezeli. Yaş ilerledikçe de problemlerin ardı arkası kesilmiyor. Tabii bizim devirde kaygı ve stres yaşı epey düştüğü için şimdi neredeyse liseli çocuklar ilkokul yıllarına özlem duyuyor! 

Diyeceğim o ki, zaman çabuk geçiyor ve herkes mazisinde bir şeyleri özlüyor. Benim çocuklarım da bana diyecek sizin gelişmiş dediğiniz teknoloji bunlar mıydı ahahha neyini özlüyorsun?! Diye. 

Uyumam gereken bir zaman diliminde garip düşüncelere daldım. Saat 03.04 bu da böyle bir deneme.