İkisi de birbirine dönüşebilen,birbirlerine çok da yabancı olmayan şeylerdir. Uzun soluklu ve derin bir şekilde yaşandığında "Allah düşmanıma bile yaşatmasın."  tarzında cümleler kurdurur insana.

Çaresizlik durumunu ifade etmek için kullandığımız "biçare" kelimesi de bir o kadar ironiktir. Çarenin içinde çaresizlik anlamını bulmak..

Belirsizlik insanın içini yiyip bitiren bir kurt gibidir. Kişinin karakterine ve olayın ağırlığına göre kurtların içinizi yiyip bitirme hızı da değişir elbette. Ama insana illallah ettirir, canından bezdirir. Hatta bazen tek düze sıradan ama belli hayatını özletir. (Belirsizlik hareketli bir dönem olmasa da vücuttaki kan akışının hızlanmasından olacak ki böyle şeyler düşündürür) 

Çaresizlik.. içinde belirsizliğinde muhakkak olduğu olağanüstü kötü bir durumdur. İçinde ölüm,acı,keder.. gibi gözyaşı ağırlıklı şeyler barındırır. İnsanın aklını kalbini beynini yutar bir de hiç utanmadan fiziksel olaylarla da kendinin her yerden zarar verebileceğini, nükseden durumlarla kafaya kafaya kakar. İnsan sanki ne yaşarsa yaşasın bu çaresizlik duygusuna kapıldığı an ölmek ister veya ölecekmiş gibi olur. Allah'a inan insanlar da en çok bu durumdayken yaratıcısına sarılır,dualar eder,açık bir kapı için göz yaşı döker. Ve her şeyin bir hayırla geldiğini unutur, bulunduğu vaziyetten bir an önce kurtulmak için yalvararak istekleri için dua eder. 

Çaresiz bir insanın elinden tutmak çok zordur. Gerçekten çaresi olmayan bir hastalık,ölüm,ayrılık veya hayatını etkileyecek çaresiz bırakacak ciddi bir olay karşısında en samimi dostunun veya hiç tanımadıpı birinin sözü bir kulaktan girer diğer kulaktan çıkar diyeceğim ama o kulağa hiç girmez bile aslında. İçte iyileşme başlamadıkça dışardan üzülen bir insanın yardımı olumsuz sonuçlanacaktır bu da mutlak bir şeydir. Beklenen bir insan,beklenen bir haber,beklenen bir ilaç,beklenen bir organ... 

işte bu bekleme süreci de çaresizliğin yanında belirsizlikle doludur.

İnsanın böyle durumlarda akıl sağlını yitirmeden yaşam faaliyetlerini hala sürdürebiliyor olması(sadece nefes  almak sanırım,hatta alamamak) bir mucizedir kanımca. Aslında çıkarılabilir bir sonuş vardır ki dayanabilmemizi sağlayan fark etmediğimiz o güç içimizdedir. Amma velakin bunu hissedip de güçlü durabilen insanlara helal olsun. Ayakta alkışlıyorum.

Kişi ne kadar güçlü olursa olsun bu ikiliyi yenmek cidden zordur.

Yazıyorum ama boş boş yazıyorum. Çizgi roman,sohbet,ekşi sözlük havasında alaylı yazıyorum.

Yazmasa delirir herhalde insan? Ruhsal bir şeyin insanın bedenine yansıması ne kadar garip bir olay. Tam ortada bir şey yanııyor ne içersen iç ne yaparsan yap sönmüyor. Elini koysan cayır cayır yanıyor bedeninin her yerine kıvılcımlarını atıyor. Ama bir başka el onu hissetmiyor,görmüyor,yok sayıyor.

Fiziksel ve ruhsal bütünlük burda sağlanıyor. Ruhumuz taşıyamıyor ve bedenimize dökülüyor.

Dermanın kesilmesi, ve bir şekilde yıkıldığını bir başka gözle izlemek de genel sonuçlanmadır bu ikili için. Yok mudur güzel vakalar? Vardır elbette. Kendim için ne zaman mutlu sonuç verir bu ikili hiçbir fikrim yok. Hep bildiğim,anlattığım gibi geçti benim için bu ikili. Hep çok derine derine saplandılar benim içimde. 

Hayatınıza aldığınız,almadığınız herkesin sizin bilmediğiniz bir dert yığınıyla uğraştığını unutmayın lütfen. Kimsenin derdi bir başkasıyla da kıyaslanamaz,bu şekilde iç rahatlatmak insanlığa yakışır bir davranış değildir. 

Yine yazımı kendim için dileklere sonlandırıyorum. Umarım ruhumun bedenime kadar taşırdığı bu hal bir an önce son bulur ve yüzümü güldürür şeyler yaşarım.

Bu denli içli bir yazıyı benden başkasının okuyacağını sanmadığım için yazım kontrolü yapmadan yayınlıyorum bir çırpıda,şeşkaza yolunu kaybedip okuyan olursa da devrik cümlelerim,yazım-noktalama yanlışlarım varsa görmezden gelmesi çok iyi olur.

Güzel günlere..

5 aralık 22.53